de

waarheid

zit in

je gevoel,

je gevoel

is altijd

de

waarheid!

leven is een kunst

Zo nu en dan vragen mensen wel eens aan mij wanneer we klaar zijn met ontwikkelen, wanneer weet ik wie ik echt ben? Of soms krijg ik de opmerking van cliënten, houdt het nou nooit op? Simpelweg, nee, het houdt nooit op.

Met deze stelling moeten we ook weer opletten dat het erop kan lijken dat we nooit tevreden zijn. Als je het aan mij vraagt, ja, ik ben tevreden. Maar nee, ik ben nooit klaar met persoonlijke groei. op wat voor leeftijd ik ook zit. Wat mij betreft is het leven een kunstwerk.

 

Ik neem meestal de metafoor van Rembrandt van Rijn en zijn schilderij De Nachtwacht, die hij maakte in 1642. Als Rembrandt nu nog had geleefd, zou hij nog met zijn schilderspalet en kwasten aan het werk zijn aan De Nachtwacht. Een kunstenaar is nooit tevreden, anders gezegd, er is altijd wel iets dat net anders kan. En zo is het ook met het leven. We krijgen van onze ouders het grote kader mee, een basis met vele vormen, structuren, dimensies, kleuren, patronen, smaak en geur.

 

We krijgen al vanaf een vroeg stadium zoveel mee van onze ouders, en misschien zelfs nog van onze voorouders, tot aan het DNA toe. Ik geef wel eens aan dat de kwaliteit van het leven al voor de conceptie wordt bepaald. Naarmate je ouder wordt, merk je dat het strakke kader begint te knellen, het wordt op de een of andere manier benauwd. Gezien wij de eerste levensjaren alleen maar een referentiekader hebben van onze ouders, gaan wij daar meer en meer in geloven. Maar op de een of andere manier blijft het stuwen dat het niet strookt met jouw gedachten en of lichamelijke sensaties. Het liefst zou je dan een emmer verf over het doek van je ouders willen gooien, maar je bezwijkt onder de loyaliteit voor je ouders. Het wordt zo’n innerlijke zoektocht naar hoe jij de verf wil mengen, maar de invloeden van onze opvoeders, kleuterjuffen, leraren, docenten, politiek, de geheel maatschappelijke druk is zo bepalend voor hoe jij het doek of kunstwerk vorm wil geven. Als kind zijnde hebben we gemiddeld zeven jaar in Sinterklaas geloofd, en zo blijven we dat nog jaren lang doen met andere normen en waarden vanuit de vele invloeden.

We worden dan zo’n meelopers en zullen vast wel eens een applaus en compliment krijgen, maar als je zou vragen, ben je daar dan gelukkig mee?

 

Ik begrijp dat dit vorige stuk zwart-wit over komt, maar ik wil hierbij ook zeggen dat al onze opvoeders, vormgevers en kunstenaars het met de beste intentie voor jou hebben willen doen, hoe naar het soms ook voor je was.

 

En andere stelling die ik weleens wil inzetten is dat wij puur worden geboren, maar meer worden vervormd dan gevormd. Het gaat erom dat wij onze eigen atelier vorm willen geven. Atelier staat voor ons hart en ziel. En de galerij staat voor ons huis, wie we wel en niet in ons leven toelaten. Maar door de innerlijke worsteling met dat sterke kader om ons heen, blijven we bezwijken onder al die invloeden.

Zoals de zon de bloemen kleurt, zo kleurt de kunst het leven. Als geest en hand niet samengaan, ontstaat er geen kunst. Het doel van de kunst is niet het uiterlijk van dingen weer te geven, maar het innerlijk. Wie een kunstwerk volledig begrijpt, heeft het opnieuw geschapen. Zelfliefde is niet het beeld dat je zou willen zien, noch het lied dat je zou willen horen, maar het beeld dat je ziet als je je ogen sluit, en een lied dat je hoort, ook al sluit je je oren.

 

Kunst ontstaat door samenwerking van je diepste innerlijke en de ego kunstenaar, en hoe minder de kunstenaar erbij doet, hoe beter.